“Seven bir kimse, sevdiğinin sevdiklerini de sever.

Allahü teâlâ bir kulunu severse, ona, âhirete yarar işler, iyi, güzel ameller yaptırır ve onu, günâh işlemekten korur. Bir kimse, verdiğini Allahü teâlânın rızâsı için verir, sevdiğini Onun için sever, düşmanlığını Allah için yaparsa, o kimsenin îmânı tamâm olur ve ahlâkı güzel olanın da, îmânı kâmil olur.

 Muhammed Ma’sûm hazretleri buyuruyor ki:

“Seven bir kimse, sevdiğinin sevdiklerini de sever.

Sevdiğinin düşmanlarına düşman olur. Bu sevmek ve düşmanlık, bu kimsenin elinde değildir. Kendiliğinden hâsıl olur. Bu kimse, sevmesinde ve düşmanlığında deli gibidir. Bunun içindir ki;

‘Bir kimseye deli denilmedikçe, bu kimsenin îmânı tam olmaz’ buyuruldu. Kendisinde bu delilik bulunmayanlar, sevmekten mahrûmdurlar.

Seviyorum diyebilmek için, sevgilinin düşmanlarına düşman olmak lâzımdır.”